ఉవిధోత్పత్తి (కవిత)

ఆ నీలాంబరం
ఆ నెలరేడు
ఆ వెన్నెల
ఆ వెలుగుపూలు
ఆ విహాయసాలు
ఆ వెండి మబ్బులు
ఆ మలయానిలం
జలపాతాలు
సాగరుని కౌగలించాలని
పరుగులెత్తే నదీనదాలు
సింధూరం పులుముకున్న
ఉదయ సంధ్యలు
షడ్రుతువులు
కోకిల గానాలు
కిలకిలమనే చిలుకల పలుకులు
ఆహా! ఏమీ ప్రకృతి సౌందర్యాలు !
చిత్రం!!
చతురాననుడేమీ శ్రమించలేదు
ఇంతటి సౌందర్య సృష్టికైనా!
ఇంతిని చెక్కడానికే
ఎంత కష్టపడిపోయాడో కమలభవుడు !
మస్తిష్కాన్ని చిలికాడు
మేధో మధనం చేశాడు
శిల్పాచార్యుల సంప్రదించాడు
శచీంద్రుని అభ్యర్ధించాడు అమృతానికై
వాణిని వేడుకున్నాడు
ఆమె గాత్రాన్ని దానం చేయమని
అహోరాత్రాలు మహా మనః కేంద్రీకరణ
కఠోర శ్రమ
తాను సృజియించిన తరుణిని జూచి
తానే మురిసిపోయాడు
ఎంతటి సౌందర్యం !
ఊర్వశి అసూయపడి మూతి ముడిచింది
ఎంతటి మృదుత్వం !
పారిజాత సుమం కన్నా
ఎంతటి మేధ!
అంతటి దృఢత్వం ఆ మనసు
అంతకు మించి పెళుసు
కాఠిన్యం కరుణ సమపాళ్ళలో
ధరణిమించి క్షమ, సహనం
దేహమంతా
మనసంతా
హృదయమంతా
నిండిన ప్రేమామృతం
పలికించే చాతుర్యముంటే
అణువణువూ వీణా నాదమే
అణువణువూ తియ్యని అమృతమే
బాధాశుద్ధికై కనుల క్రింద
కన్నీటి చెరువు !
మగని మానస చోరత్వానికై
తగిన మృదు వక్షోజాలు
అమ్మ కాగానే క్షీరోత్పత్తికై
ముందుగానే ప్రణాళిక !
నీరజభవుని నైపుణ్యమంతా
నారీ సృష్టిలోనే కదా !
అతివ లేనిదే అసలు సృష్టే లేదుగా !