బొమ్మల్కతలు-30

          ఆగస్ట్ 15 1994, స్వాతంత్య్రదినోత్సవం రోజు, ఉదయం 4 గంటల సమయం. ఇరవయ్యవ శతాబ్దిలో పోరాటాలలో, త్యాగాలతో స్వాతంత్య్రం సాధించు కుని దాస్య విముక్తి పొందిన తర్వాత, సరిగ్గా అన్ని సంవత్సరాలు ముందుకి నడచిన భారతదేశం అభివృద్ధి పథంలో పయనిస్తూ కంప్యూటర్ యుగంలోకి నెమ్మదిగా అడుగులు వేస్తున్న కాలం. మన భారతావనిని ఆక్రమించి రెండొందల ఏళ్లకి పైగా ఏకఛత్రాధిపత్యంగా ఏలిన బ్రిటీష్ నేల మీదికి నా ప్రయాణం. రాత్రి పడుకోబోయే ముందు క్యాబ్ కంపెనీకి ఫోన్ చేసి అంధేరి వెస్ట్ షాపర్స్ స్టాప్ షాపింగ్ కాంప్లెక్స్ ఎదురుగా ఉన్న TCS గెస్ట్ హవుస్ దగ్గరి నుంచి శాంతాక్రూజ్ ఇంటర్నేషనల్ ఎయిర్ పోర్ట్ కి పొద్దున్నే నాలుగ్గంటలకల్లా కార్ కావాలని మాట్లాడి పడుకున్నా. మొట్టమొదటి విదేశీయానం, మొట్టమొదటి విమానయానం కూడా కావటంతో ఆ రాత్రంతా అస్సలు నిద్ర పట్టనేలేదు. ఇంకా తెలవారని వేకువ చీకట్లో నిర్మానుష్యంగా ఉన్న బోంబే నగర వీధుల్లో ఎయిర్ పోర్ట్ వైపు క్యాబ్ ముందుకి వెళ్తుంటే మనసులో ఆలోచనలు మాత్రం గత వారం వెనక్కి వెళ్తున్నాయి.

 

          ఒక వారం రోజుల్లోనే జరిగిన ఊహించని పరిణామాలు. దానికి దాదాపు రెండు నెలల ముందు, మూడు నెలల ప్రాజెక్ట్ వర్క్ మీద హైదరాబాద్ నుండి బొంబాయి డిప్యుటేషన్ మీద రావటం, అంధేరి వెస్ట్ TCS గెస్ట్ హవుస్ లో ఉంటూ రోజూ మలాడ్ ఆఫీస్ కి వెళ్లటం, ఇలా గడుస్తున్న రోజులవి. ఒక రోజు ఆఫీస్ లో ఉండగానే సడెన్ గా ఫోన్ కాల్, ఓవర్సీస్ ప్రాజెక్ట్ కి నిన్ను సెలెక్ట్ చేశాం, వెంటనే నారిమన్ పాయింట్ ఎయిర్ ఇండియా బిల్డింగ్ హెడ్ ఆఫీస్ కి రావాలని ఆదేశం, వెంటనే లోకల్ ట్రెయిన్ పట్టుకుని చర్చి గేట్ లో దిగి ఆఫీస్ కి వెళ్ళటం, తరువాతి రోజు పొద్దున్నే అపాయింట్మెంట్ 11 AM కి అని అడ్రెస్స్ చెప్పి, “గుడ్ లక్ గిరీ!” అంటూ వెళ్ళి రమ్మనటం…అంతా హడావుడిగా జరిగిపోయాయి. తర్వాతి రోజు గుండె దడతోనే వీసా కోసం బ్రిటీష్ కన్సిలేట్ లో అడుగు పెట్టా. వీసా ఇంటర్వ్యూ అయ్యి పాస్ పోర్ట్ లో వీసా స్టాంప్ తో బయట పడి, క్యాబ్ లో ఆఫీస్ కి వెళ్తూ హమ్మయ్య అని ఊపిరి తీసుకుని కొంచెం టెన్షన్ తగ్గింది అనుకున్నా, వీసాకే ఇంత హడావుడి ఉంటే ఇంకా ముందు ముందు ఎంతుందో అన్న టెన్షన్ మళ్ళీ మరో పక్క కదిలిస్తున్నా.

 

          రెండు మూడు రోజుల్లో టికెట్స్ బుక్ చేస్తారు, ఈలోపు వెళ్ళి షాపింగ్ చేసుకుని రెడీ అవమని, బ్లేజర్ మాత్రం తప్పకుండా కొనుక్కోవాలని ఆర్డర్, Rs 5000 స్పెషల్ అలవెన్స్ కూడా బ్యాంక్ అకౌంట్ లో వేసేశారు. ఒకరోజంతా చర్చిగేట్, ఫ్లోరా ఫవున్ టెన్ ఏరియాలో తిరిగ్ సూట్ కేస్, బ్లేజర్, కొత్త షూస్ కొనుక్కుని, ఇంకోరోజు టాటా ట్రస్ట్ కెళ్ళి పేపర్ వర్క్ పని పూర్తిచేసి, ఇలా ఒక రెండు రోజులు గడిచాక, ఒక్కరోజు మా ఊరు కావలికెళ్ళి అమ్మ అన్నల్ని కలిసి వస్తానని ఎంతడిగినా, ససేమిరా కుదరదు, రేపే టికెట్స్ బుక్ చేస్తారు, వెంటనే ఫ్లై అవ్వాలంటూనే మరో రెండు మూడు రోజులు గడిచిపోయాయి. ఆ రోజు సాయంత్రం లేట్ గా నా చేతిలో ఎయిర్ ఇండియా ఫ్లయిట్ టికెట్స్ పెట్టి “గుడ్ లక్” అని చెప్పేశారు. తర్వాతి రోజు పొద్దున్నే ఫ్లయిట్ ఎక్కాలి.

 

          సాయంత్రం 5 దాటింది, ఆఫీస్ లో అంతా వెళ్ళిపోతున్నారు. అక్కడ దిగ్గానే నేనెక్కడికి వెళ్ళాలి, ఎవర్ని కలవాలి, ఎక్కడుండాలి అని నన్ను కలవరపెడుతున్న ప్రశ్నలన్నిటికీ సమాధానం ఒక్కటే వచ్చింది – “వుయ్ విల్ సెండ్ ఎ మెసేజ్ టు అవర్ రెసిడెంట్ మ్యానేజర్ ఇన్ లండన్, బై ద టైమ్ యూ రీచ్ దేర్. హి విల్ టేక్ కేర్ ఆఫ్ యూ, డోన్ట్ వరీ!” అంటూ. అయోమయంలో ఉసూరుమంటూ అక్కడినుంచి చర్చ్ గేట్ స్టేషన్ కి మౌనంగా నడుస్తున్న నాలో సుడులు తిరుగుతున్న ఆలోచనలు, ఇంత రిస్క్ తీసుకుని వెళ్లాల్సిందేనా, ఇప్పుడు వెళ్ళను అనే వీలే లేదా, అయినాతొమ్మిదేళ్ళ వయసులో ఇంటికి దూరంగా ఉన్న రెసిడెన్షియల్ స్కూల్ కి వెళ్ళి ఆరునెలలకోసారి ఇంటికి వస్తూ ఒంటరిగా గడిపిన ఆరేళ్ళ బాల్యంకన్నా ఇది కష్టమా, అని నాకు నేనే సర్ది చెప్పుకుంటూ,  అమ్మకీ అన్నకీ ఎలా చెప్పాలి అని ఆలోచిస్తూ, దార్లో హెడ్ పోస్ట్ ఆఫీస్ కెళ్ళి, “Going to London for a 3 month project work.” ఇంటికి టెలిగ్రామ్ మెసేజ్ ఇచ్చా, అంతే! అంతకన్నా వివరాలు చెప్పటానికి ఇంట్లో ఫోను లేని రోజులే అవింకా. అది చదివి అమ్మ అన్న ఎలా ఫీల్ అవుతారో, ఆ నాలుగు ముక్కల్ని ఎలా అర్ధం చేసుకుంటారో ఏమీ తెలీలా.

 

          లండన్ లో దిగాక రెండ్రోజులు అడ్వంచర్స్ అయ్యి, ఒక వారంలోనే ఒక బెంగాలీ ఫ్యామిలీతో వాళ్ళ ఇంట్లో ఒక చిన్న బెడ్ రూమ్ లో అద్దెకి “పేయింగ్ గెస్ట్” గా ఉంటూ అలా ఆ మూడు నెలలు అక్కడే ఉండిపోయాను. వారంలో ఐదు రోజులు బస్సెక్కో, నడిచో ఆఫీస్ కి వెళ్లటం, సాయంత్రం ఇంటికొచ్చి ఫ్రెష్ అయ్యి, దగ్గర్లో ఉన్న పార్క్ కో లేదా ఇంటికి దగ్గర్లోనే ఉన్న లండన్ లోనే అతిపెద్ద మాల్ “బ్రెంట్ క్రాస్ మాల్” కో వెళ్ళటం ఇదీ దినచర్య. ఒక్క వీకెండ్స్ మాత్రం ఒక్క వీకెండ్ కూడా మిస్ కాకుండా, క్రమం తప్పక వెళ్ళి లండన్ మహనగరం తిరిగి చూట్టంతో మూడు నెలలు మూడు రోజుల్లా గడచిపోయాయి. లండన్ సిటీ అందాలు, ఆ అనుభూతులు మధురాతి మధురంగా మదిలో ఎప్పటికీ నిలిచిపోయాయి.

 

          ఎన్నో బ్యూటిఫుల్ సైట్ సీయింగ్ ప్రదేశాలున్న లండన్ లో మొదటి కొన్ని వీకెండ్స్ నేను మొదటిగా చూట్టం పూర్తిచేసింది మాత్రం అక్కడి ఆర్ట్ గ్యాలరీలే. “బ్రిటీష్ మ్యూజియం”, “టేట్ ఆర్ట్ గ్యాలరీ” లు వీటిల్లో ప్రముఖంగా చెప్పుకోదగ్గవి. ఆ ఆర్ట్ మ్యూజియమ్స్ లో చూసిన ఆర్ట్ వర్క్స్, పెయింటింగ్స్ చాలా గొప్ప అనుభూ తుల్ని మిగిల్చాయి. “బ్రెంట్ క్రాస్ మాల్” లో ఉన్న బుక్ స్టొర్స్, ఆర్ట్ స్టోర్స్ లోనూ ఈవినింగ్స్ చాలా సమయం గడిపేవాడిని. రోజూ సాయంత్రం ఇంటికి వెనకున్న పార్క్ కెళ్ళి అక్కడే కొత్తగా మాల్ లో కొనుక్కున “సోనీ వాక్ మేన్” లో, ఇండియన్ స్టోర్ లో కొనుక్కున్న క్యాసెట్స్ “1941 A Love Story”, “Sanam Teri Kasam” పాటలు వింటూ, అదే మాల్ లో కొన్న “Minolta” కెమెరాలో ఆ ప్రకృతి అందాలని ఫొటోలు తీస్తూ గడిపిన సాయంకాల సమయం మాటలకే కాదు, ఊహలక్కూడా అందని మధురమైన అనుభూతి, అంతే.

 

          ఎక్కడ ఉన్నా, ఎలా ఉన్నా నన్నే అంటిపెట్టుకుని నాతో జీవితాంతం ఉన్నది మాత్రం “నా ఆర్ట్” ఒక్కటే, లండన్ లోనూ నన్ను వదల్లా. ఖరీదు ఎక్కువ అనిపించినా ఒక చిన్న వాటర్ కలర్ పెయింటింగ్ కిట్ మాత్రం కొనుక్కున్నాను.

 

          అందులో ఉన్నదల్లా ఒక ఎనిమిది వాటర్ కలర్ బిళ్ళలు, రంగులు కలుపు కునేందుకు ఒక ప్లాస్టిక్ బవుల్, ఒక బ్రష్, పోస్ట్ కార్డ్ సైజ్ లో ఉండే పది వాటర్ కలర్ పేపర్స్. బుక్ స్టోర్స్ లో ఆర్ట్ బుక్స్ చాలా తిరగేసి చివరికి అమితంగా ఆకట్టుకున్న “Fantasy Art Techniques” అన్న American Artist “Boris Vallejo”, Hyper Realistic పెయింటింగ్స్ బుక్ కొన్నాను. ఆ బుక్ లో పెయింటింగ్స్ ఒక్కొక్కటీ ఎంత సునిశితంగా పరిశీలించానంటే అందులో ప్రతిదీ ఎప్పటికీ గుర్తుండిపోయేంతలా.

 

          అందులో ఒక పెయింటింగ్ ఎలాగయినా వెయ్యలన్న తపనతో ఒక ఆదివారం కూర్చుని కొనుక్కున్న ఆ వాటర్ కలర్స్ తో వేసిన పెయింటింగ్ ఇది. ఆ ఒక్క బ్రష్ తో ఆ కొద్ది రంగులతో ఎలా వేశానో అని ఇప్పుడు చూస్తుంటే ఆశ్చర్యంగా అనిపిస్తుంది. బాల్ పాయింట్ పెన్ తో వేసుకున్న అవుట్ లైన్ ఇందులో కనిపిస్తుంది. అక్కడ నా దగ్గరున్న ఆర్ట్ మెటీరియల్ చాలా తక్కువ. ఆ చిన్నపాటి మెటీరియల్ కన్నా పెయింటింగ్ వెయ్యాలన్న తపన చాలా పెద్దది. ఏ పనికైనా తపన, కృషీ పెద్దవై నపుడు, ఆ పనికి కావలసిన సరయిన సరంజామా లేకున్నా అద్బుతమైన రిజల్ట్స్ వస్తాయి. ఈ బొమ్మకి నేను వాడిన పేపర్ మామూలు ప్రింటింగ్ కి వాడే A4 Size పేపర్, అస్సలు వాటర్ కలర్స్ కి సరిపడని పేపర్.

 

          అప్పుడు నాకున్న ఆ ఒక్క బ్రష్ – విలువిద్య ఎలాగైనా సాధనతో సాధించి నేర్చు కోవాలని తపన పడ్డ ఏకలవ్యుడి చేతిలోని వెదురు విల్లు లాంటిది. ఆ ఎనిమిది రంగులు అమ్ములపొదిలో బాణాల్లాంటివి. తపనా కృషీ, వెరసి, అంత పెద్ద ఆర్టిస్ట్ వేసిన ఆయిల్ పెయింటింగ్ ని ఒక చిన్నపాటి సాదా పేపర్ మీద వేసెయ్యాలని స్వయంకృషితో సలిపిన యజ్ఞం లాంటిది. ఏకలవ్యుడి చేతిలోని వెదురు విల్లు అయినా, అర్జునిడి చేతికి అందిన దివ్యాస్త్రం గాండీవం అయినా, రెండూ వారి వారి నైపుణ్యంతో గురి తప్పక ఎక్కుపెట్టి సంధించగల సామర్ధ్యంలోనే ఉంది కిటుకంతా. Boris ఒరిజినల్ ఆయిల్ పెయింటింగ్ తో నా ఈ చీప్ పెయింటింగ్ పోల్చి చూస్తే అంతేనేమో అనిపిస్తుంది. విలువిద్యకి కావలసినవన్నీ అందుబాటులో ఉండి, దగ్గరుండి నేర్పించే అత్యుత్తమ గురువు శిష్యరికంలో నేర్పరి అయిన అర్జునుడెక్కడ, తపనా కృషీ తప్ప ఇంకేమీ తెలియని స్వయంకృషీ, సాధనలతో విలువిద్య సముపార్జించిన ఏకలవ్యుడెక్కడ. అయినా కృషీ సాధనలే మనిషి సామర్ధ్యానికీ సృష్టికీ మూలాలు.

 

          ఈ పెయింటింగ్ వేసి ఇప్పటికి 31 సంవత్సరాలయ్యింది. ఈ  విశ్వంలో ఆగకుండా ఎవ్వరికీ అందనంత వేగంతో గిర్రున తిరుగుతూ ముందుకి సాగిపోయేది ఒక్క కాలం మాత్రమే. ఈ పెయింటింగ్ వేశాను అని మాత్రమే గుర్తుంది కానీ ఇన్నేళ్ళుగా నా కంటికి కనపడకుండా దాక్కుంది. లండన్ నుంచి వచ్చాక,  హైదరాబాద్ లో జాబ్ చేస్తూ ఫ్రెండ్స్ తో కలసి ఉండేవాడిని, నా బొమ్మలన్నీ  ఎక్కువ గా మా ఇంట్లో “కావలిలో” నే ఉండేవి. అలా ఈ పెయింటింగ్ అన్న దగ్గర ఉండిపోయి ఈ మధ్య నేను “నెల్లూరు” కి వెళ్ళినపుడు అన్న కొడుకు “రితీష్ చంద్ర” ఒకరోజు “బాబాయ్ ఒకసారిట్రా, నీక్కొన్ని చూపిస్తా.” అని తీసుకెళ్ళి బీరువాలోంచి ఒక బాక్స్, ఒక కవర్ తీసిచ్చాడు. ఆ బాక్స్ లో నేను చిన్నప్పటి నుంచీ కలెక్ట్ చేసిన కాయిన్స్ తోబాటు లండన్ లో కలెక్ట్ చేసిన బ్రిటీష్ కరెన్సీ, కాయిన్స్ కనిపించాయి. కవర్ లో లండన్ లో వేసిన ఈ పెయింటింగ్ తో బాటు అక్కడే బాల్ పాయింట్ పెన్ తో గీసిన మరో బొమ్మ చూసి మనసు పులకరించి పోయింది. ఆ రెండు బొమ్మల్ని మాత్రం నాతో తెచ్చుకున్నాను.

 

          ఇన్నేళ్ళకి ఈ పెయింటింగ్ ఇలా నా దరి చేరింది. ఇప్పుడు నాతోనే ఉంది. తమాషా ఏంటంటే ఇదే పెయింటింగ్ ఇంకాస్త పెద్దదిగా కొంచెం మార్చి చీరలో గుర్రంపైన కూర్చున్న రాకుమారిగా వేశాను. ఆ గుర్రంకి రెక్కలొచ్చి నా నుంచి కనుమరుగై ఎగిరి పోయింది. మనకి నచ్చినవి, మనం ఇష్టపడినవి అన్నీ మనవి కాలేవు, మనదన్నవి ఎన్నడూ మనల్ని వీడవు, వీడినా ఎప్పటికైనా దరిచేరక తప్పవు. దరి చేరినా, వేరై దూరమై పోయినా, అందులో దాగిన జ్ఞాపకాలు మాత్రం ఎప్పటికీ సజీవంగానే ఉంటాయి…