వ్యాధితో పోరాటం- 32

వ్యాధితో పోరాటం-32

–కనకదుర్గ

          “ప్లీజ్ సంబడీ హెల్ప్ మీ! ఇట్స్ హారబుల్ పేయిన్. ఓహ్! గాడ్ ప్లీజ్ టేక్ మి అవే యాజ్ సూన్ యాజ్ పాజిబుల్! ఐ కాన్ట్ టేక్ దిస్ పేయిన్ ఎనీమోర్!” గట్టిగా ఏడుపు వినిపించింది.

          నాకు పరిగెత్తుకెళ్ళి ఆమెని దగ్గరకు తీసుకుని వీపు పైన రాస్తూ, “ఐ నో సిస్టర్, ఇట్స్ వెరీ బ్యాడ్ పేయిన్, ఐ విష్ ఐ కేన్ హెల్ప్ టు మేక్ దిస్ పేయిన్ గో అవే…” అని చెప్పాలనిపిస్తుంది. కానీ నేనే ఒక పేషంట్ని, నన్ను మరో పేషంట్ దగ్గరకు వెళ్ళ నివ్వరు. తెల్లారేవరకు అలా ఏడుస్తూనే వుంది. నేను పడుకోలేదు. ఆమె గురించి, ఆమె టీనేజర్ కూతురి గురించి ఆలోచిస్తుంటే చాలా బాధేసింది.

          డా.కొవాల్స్కి చెప్పినట్టు రేపు ఏదైనా తిండి ప్రయత్నం చేస్తే నొప్పి రాకపోతే నా మామూలు జీవితం మళ్ళీ తిరిగి వచ్చినట్టేనా? అలా అయితే ఇన్నాళ్ళు పడ్డ కష్టానికి ఫుల్ స్టాప్ పడినట్టే. ఇక పాపను నేనే చూసుకోవచ్చు, చైతన్యతో ఇంతకు ముందులా అన్నీ యాక్టివిటీస్ చేయొచ్చు. శ్రీనికి ఈ హాస్పిటల్ ట్రిప్స్ తగ్గుతాయి. నేను పూర్తిగా కోలుకున్నాక తను ఒక్కడే ఇన్ని పనులు చేయక్కర్లేదు.

          పక్క రూం నుండి ఏడుపు ఆగిపోయింది. పాపం అలసిపోయి మగతగా పడుకుని వుంటుంది.

          నేను కాసేపు పడుకున్నాను. తర్వాత నర్స్ వచ్చి లేపింది, ” మిస్ డుర్గా, డాక్టర్ ఈ రోజు బ్రేక్ ఫాస్ట్ కానీ లంచ్ కానీ ట్రై చేయమన్నారు. కిచెన్ నుండి ఆర్డర్ తీసుకోవ డానికి ఇతను వచ్చాడు అందుకే లేపాను, సారీ!” అంది నర్స్.

          “ఓహ్, నో! ఇట్స్ ఓకే.” కిచెన్ నుండి వచ్చినతను మెనూ ఇచ్చాడు.

          చాలా వరకు నాన్ వెజ్, కొవ్వు ఎక్కువున్న తిండే చాలా ఉంది. వెజిటేరియన్ తిండిలో ఒక్క లో- ఫాట్ సూపే నేను తాగేలా వుంది. అందులో ఏం వుంటుంది అని అడిగి ఆర్డర్ చేసాను.

          లేచి బ్రష్ చేసుకుని, మెల్లిగా స్పంజ్ బాత్ చేసుకుని బట్టలు మార్చుకుని, కూర్చున్నాను.

          బ్రేక్ ఫాస్ట్ కి లిక్విడ్ డైటే తీసుకుంటాను. టీ, బిస్కెట్లు తినేదాన్ని అంతే. డ్యూటీ డాక్టర్ వచ్చి, “గుడ్ లక్ విత్ యవర్ ఈటింగ్ టుడే మిస్ డుర్గా,” అన్నాడు.

          ఆయన నన్ను మెడికల్ చెకప్ చేసి, లంచ్లో ఏం తింటున్నావని అడిగి, ” ఈ రోజు తిన్న తిండితో ఏ ప్రాబ్లెమ్స్ రాకుంటే రేపు డిశ్చార్జ్ చేసేస్తాము మిస్ డుర్గా.”

          “కానీ నాకు కడుపులో క్రాంప్స్ వస్తున్నాయి ఇంకా….”

          ” అది ప్రొసీజర్ తర్వాత నార్మలే…దాని వల్ల తినడం మానక్కర్లేదు.. హోప్ ఇట్ గోస్ వెల్. సాయంత్రం వచ్చి చూస్తాను,” అని వెళ్ళిపోయాడు.

          లంచ్ టైం అవుతుంటే నాకు కొంచెం భయంగా వుంది. ఇక్కడ తిండి ఎలా వుంటుందో, ఇంటి నుండి తెమ్మనాలంటే పాపం ఇద్దరి పిల్లల్ని చూసుకుంటూ, ఆఫీస్ కెళ్ళి వస్తూ అదీ కాకుండా ఈ హాస్పిటల్ చాలా దూరం, అందుకే శ్రీనికి చెప్పాలని పించలేదు.

          మధ్యాహ్నం అయ్యింది. సూప్ తీసుకొచ్చి పెట్టాడు.

          సూపులో నూనె తేలుతున్నట్టుగా వుంది, కారం కూడా బాగానే వున్నట్టుంది.

          వేడిగా వుంది. నర్స్ వచ్చి, “డుర్గా, నువ్వు తిండి తిని చాలా రోజులయ్యింది. నువ్వు సూప్ మొత్తం తినక్కర్లేదు. కొద్దిగా తిను.. నీకెలా అనిపిస్తుందో చెప్పు. లేదా కాసేపు ఆగి నీకేం అనిపించకపోతే మరి కొంచెం తినొచ్చు,” అని చెప్పింది.

          “థ్యాంక్యూ మేఘన్! నాకు భయంగా వుంది తినడానికి. కొద్దిగా తిని చూస్తాను.”

          “ఓకే గుడ్ లక్, టేకిట్ ఈజీ డియర్.” అని వెళ్ళింది నర్స్.

          కొద్ది కొద్దిగా తినసాగాను. ఎర్రగా వున్నా కారంగా లేదు, కానీ నాకు పెద్దగా నచ్చ లేదు. కానీ కొన్ని స్పూన్స్ అయినా తినకపోతే నొప్పి వచ్చిందా, లేదా తెలియదు. నచ్చినా నచ్చకపోయినా ఇంకాస్త తింటే ఈ సాయంత్రం కానీ రేపటి కల్లా తెలిస్తే, ఏమి అవ్వకుంటే డిశ్చార్జ్ చేసేస్తారు. ఆ ఆలోచనే ఎంతో బాగుంది.

          సగంకంటే కొంచెం తక్కువ తిన్నాను. నర్స్ ని పిలిస్తే వచ్చి చూసి, చాల్లే ఇంక ఎక్కువ తాగక్కర్లేదు అని చెప్పింది.

          డ్యూటీ డాక్టర్ సాయంత్రం వచ్చి అడిగాడు, ” హౌ ఆర్ యూ ఫీలింగ్?” అని.

          ” ఐ యామ్ ఓకే, కానీ క్రాంప్స్ ఇంకా వస్తున్నాయి.”

          ” క్రాంప్స్ మెల్లిగా తగ్గుతాయి. నీకు ఎప్పుడు వచ్చే పాన్క్రియాటైటిస్ నొప్పిలా రాకుంటే యూ కెన్ గో టు యువర్ హోం టుమారో! హావ్ ఏ గుడ్ నైట్!” అంటూ వెళ్ళాడు.

          స్నో బ్లిజర్డ్ వల్ల పిల్లల్ని తీసుకుని రాలేదు శ్రీని.

          నేను ఫోన్ చేసి మాట్లాడాను. రేపు డిశ్చార్జ్ చేసాక ఫోన్ చేస్తాను తీసుకు వెళ్ళడా నికి రమ్మని చెప్పాను.

          నొప్పి కొద్ది కొద్దిగా వస్తూ పోతూ వుంది. కానీ ఎక్కువ సేపు వుండటం లేదు. నాకు ఇంటికి వెళ్ళాలనే తాపత్రయంలో అదే నొప్పి వచ్చినా కాదు అని చెబ్తానేమో అని భయం వేయసాగింది. జూలియా, కాలిఫోర్నియా నుండి  ఫోన్ చేస్తూనే వున్నారు. ఇండియా నుండి మా మామగారు శ్రీనితో మాట్లాడి మా అమ్మా, నాన్నకు సమాచారం అందిస్తున్నారు.

          మిగతావారికి నిజంగా ఇక్కడ ఏం జరుగుతుంది అన్నది అర్ధం అవుతుందో లేదో నాకు తెలియదు. మా అక్క, అన్న, వారి జీవిత భాగస్వాములు, పిల్లలు అందరూ గుర్తొస్తారు. పిల్లలందరిని నేను ఆడించేదాన్ని, అక్కకు, వదినకు బాగాలేకపోతే పిల్లల్ని చూసుకునే దానిని, నా వెంట నేను మా ఫ్రెండ్స్ ఇళ్ళకి తీసుకెళ్ళేదాన్ని. నాకు వాళ్ళందరు కావాలనిపిస్తుంది. కానీ వాళ్ళ ఆలోచనలేమిటో తెలియదు.

          ఈ హాస్పిటల్ కి రాకముందు ఇంటి దగ్గర ఉన్న హాస్పిటల్లో ఉన్నప్పుడు అక్కడి డాక్టర్స్ ఒకవేళ నాకు ఆపరేషన్ అవసరం అయితే మాకు ఇండియా నుండి కుటుంబ సభ్యులెవరైనా వస్తే సాయంగా, ధైర్యంగా ఉంటుందని, ఎవరినైనా పిలిపించుకొండి, వాటికి కావాల్సిన పేపర్స్, డాక్యుమెంట్స్ ఇస్తాము అని చెప్పి మర్నాటి కల్లా అన్నీ రెడీ చేసి ఇచ్చారు. నేను ప్రెగ్నెంట్ అని తెల్సినపుడు అమ్మకి చెబితే తను అందరికి చెప్పింది. మా అక్కతో మాట్లాడితే చాలా సంతోషించింది. ’నేను నీ డెలివరీ టైంకి వస్తాను. నా పిల్లలు అమ్మా వెళ్ళి పిన్నికి డెలివరీ అయ్యాక పాపని కానీ, బాబుని కానీ కొన్ని నెలలు నువ్వు చూసుకుంటే తనకి రెస్ట్ ఉంటుంది కదా! అంటున్నారు, నేనొస్తాను,’ అని చెప్పింది. 

          నాకు చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది. అప్పటికి నేను బాగానే ఉన్నాను కాబట్టి ఇక్కడ చాలా మంది ఎవ్వరి సాయం లేకుండా డెలివరీలు చేసుకోవడం చూసి మేము కూడా అలాగే చేయడానికి ప్రయత్నం చేద్దామనుకున్నాం. కానీ నా ప్రెగ్నెంసీలో ఇన్ని సమస్యలొస్తాయని మేమనుకోలేదు కదా! అవసరమైతే చూద్దాంలే అనుకున్నాము. కానీ కారణం తెలియటం లేదు, ఒకవేళ ఎమర్జన్సీ సర్జరీ చేయాల్సి వస్తే కుటుంబ సభ్యులు దగ్గరుంటే బాగుంటుందని వాళ్ళకొచ్చింది ఆలోచన. నాకు నమ్మకం లేదు నేను అడిగినా వాళ్ళొస్తారనే నమ్మకం లేదు. మా ముగ్గురి మధ్యన చిన్నపుడు బాగానే వున్నా, అదీ కాకుండా ఎవరికవసరం వచ్చినా అమ్మా, నాన్న చూసుకునేవారు, అన్న, వదిన వాళ్ళు చాలా స్వతంత్రంగా వున్నా వదిన ఎక్కువగా ఏదైనా సాయం కావాలంటే వాళ్ళ వైపు వారినే ఎక్కువ నమ్మేది. అక్కకి ఏ కష్టం, నష్టం వచ్చినా అమ్మా, నాన్నే చూసుకున్నారు. అన్నా, చెల్లేళ్ళుగా, అక్కా చెల్లెళ్ళుగా పెద్దయ్యిం తర్వాత ఒకరి కొకరం సాయం చేసుకున్నది తక్కువ. ఒకరి మీద మరొకరికి ఆప్యాయతానురాగాలు కొంచెం తక్కువే అని చెప్పొచ్చు. అక్క భర్తకి నాకు పదమూడేళ్ళ నుండే గొడవలవు తుండేవి కాబట్టి ఆయనకు నా నీడ కూడా మా అక్కమీద పడకూడదనుకునేవాడు. అందుకే తను నా డెలివరీకి వస్తానంటే నాకు చాలా ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది.

          శ్రీని ఒక రోజు మొదలు అక్కకు, తర్వాత అన్నకు ఫోన్ చేసి ఎవరికి వీలవు తుందో రావడానికి కనుక్కోమన్నాడు.

          నాకు నమ్మకం లేకున్నా ఫోన్ చేసి ఇట్లా వుంది పరిస్థితి ఆ రోజు వస్తానన్నది కదా! ఇపుడు తనకి రావడానికి వీలవుతుందా అని అడిగాను.

          అంతే  ముందు, వెనక చూసుకోకుండా, ఇది అనొచ్చా, ఇది అనకూడదా అని ఆలోచించకుండా ఉరుము లేకుండా పిడుగు పడినట్టుగా, కత్తులు, శూలాలు గుండె ల్లోకి దూసుకుపోయినట్టుగా తన మాటల తూటాలు దూసుకుపోయాయి.

          “నేనక్కడికి రావాలా?”

          “నువ్వొస్తానన్నావు కదా!”

          “ఎట్లా వస్తా? నేను రాను. నువ్వే నొప్పికి ఏదైనా మందు తీసుకుని ప్లయిట్లో వచ్చేయ్. ఇక్కడయితే అందరం చూసుకుంటాం. నాకు డ్రైవింగ్ రాదు, భాష రాదు, నాకేం తెలియదు,  అక్కడికి వచ్చి నేనేం చేస్తాను…”

          “బయట పనులన్నీ శ్రీనివాస్ చూసుకుంటాడు, నువ్వు ఇంట్లో వుండి పాపను చూసుకుంటే చాలు.”

          “నేనెపుడయినా ఒక్కదాన్ని వేరే వూరికి వెళ్ళానా? ఫ్లయిట్లో ఎక్కడికైనావెళ్ళానా?”

          “ఎంతమంది పల్లేటూళ్ళ నుండి రావటం లేదు. ఏయిర్ హోస్టెస్ లు సాయం చేస్తారు అమ్ములు.”

          ” అమ్మా, నాన్న గురించి ఆలోచించవా? నువ్వంత దూరంలో వుంటే వాళ్ళు ఏం చేయలేక ఎంత బాధ పడ్తున్నారో?”

          “నేను రాలేని పరిస్థితి …”

          ” ఏమవుతుంది? ఏవైనా పవర్ఫుల్ ఇంజెక్షన్ తీసుకొని వచ్చేయ్..”

          ” ఫ్లయిట్లో రాలేకపోతున్నందుకే నిన్ను అడుగుతున్నాను… సర్జరీ చేస్తే సక్సెస్ కావొచ్చు, లేకపోతే నాకేమన్నా అయితే పిల్లల్ని చూసుకోవడానికి ఒకరుండాలనే కదా డాక్టర్లంటున్నారు…”

          “అదే నీకేమన్నా అయితే మరి నేనొక్కదాన్ని ఏం చేస్తాను? ఇక్కడయితే అందరూ ఉంటారు, నేనొక్కదాన్ని తట్టుకోగలనా? అయినా మీకంత డబ్బు పిచ్చేంటీ? ఇక్కడ మనుషుల గురించి మరిచిపోయేంత మిషిన్లయిపోయారా?”

          అదే నాకేమి కాకుండా వుండాలనే కదా ఇక్కడ డాక్టర్స్ ప్రయత్నిస్తుంది. నేను బ్రతకాలి, పిల్లల్ని ఎంతో ప్రేమతో కన్నాను, వారిని నేనే పెంచాలనే తాపత్రయం నాది. మాకు డబ్బు పిచ్చేంటి?  శ్రీని ఎన్నిసార్లు ఇక్కడకు రానని నిరాకరించాడు, ఆఖరికి ఉద్యోగంలో చేరేపుడు వీళ్ళని పని నిమిత్తం ఏ దేశానికి పంపించినా వెళ్తామని సంతకం చేస్తారు, ఇంక వాళ్ళు ఈ సారి తప్పదు అనడంతో వచ్చాము. అంతే కానీ మేము డబ్బాశతో ఇక్కడికి వచ్చామా? తను కదలలేని పరిస్థితి వుందేమో అది చెప్ప లేక నేనేదో కావాలని జబ్బుని కోరుకుని, ఇక్కడే ట్రీట్మెంట్ కావాలని వున్నట్టు మాట్లాడుతుందేమిటి?

          నాకు వాదించే ఓపిక లేదు, నా నొప్పి ఎక్కువవ్వసాగింది.

          “సరేలే, మేమే ఏదో ఒకటి చేసుకుంటాము…” అని ఫోన్ పెట్టేసాను.

          చాలా సేపు ఏడిచాను. ఇక్కడ జరిగేవన్నీ చెబితే అక్కడ వాళ్ళు కంగారు పడతారని చెప్పలేదు. అదే మేము చేసిన తప్పేమో!

          ఇపుడు వాళ్ళకి మా పరిస్థితి అస్సలు అర్ధం కావటం లేదు. 

          పోనీలే ఎవ్వరు వచ్చినా, రాకున్నా, ఇప్పటికైనా ఈ జబ్బు తగ్గి ఈ హాస్పిటల్ నుండి బయట పడి, నా పిల్లల్ని బాగా చూసుకుంటూ శ్రీనితో బాగుంటే చాలు. కొంచెం కోలుకోగానే ఇండియాకి వెళ్ళితే మామగారికి, శైలుకి సాయంగా వుంటుంది అను కుంటూ పడుకున్నాను. 

          ఆ రోజు రాత్రి  పడుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను, ఇంతలో పక్కన రూమ్ నుండి హృదయవిదారకంగా ఏడుపు, కాసేపటికి మంచం పైన పేషంట్ ఒక్కసారిగా లేచి దబ్బున మంచం పైకి పడిన శబ్దం వచ్చింది. నాకు గుండెలు ధడేల్మన్నాయి. ఏమైంది? ఏ చప్పుడు లేదేంటి? ఇంతలో కూతురి ఏడుపు వినిపించింది.

          ఓహ్! అంటే తన ప్రాణం పోవడం నాకు తెల్సింది. కళ్ళల్లో నుండి నాకు తెలియకుండానే కన్నీళ్ళు కారాయి.

          ఒక్కసారిగా వెన్నులో నుండి వణుకొచ్చింది. తల్లి ప్రాణంతో వుంటేనే పిల్లల జీవితాలు సక్రమంగా సాగుతాయి.

          మా చిన్నప్పుడు అమ్మకి సర్జరీలు అయినప్పుడు మేము అమ్మ ఇంటికి త్వరగా రావాలని దండం పెట్టుకునేవాళ్ళం.

          మా ఇంటి దగ్గర అమ్మ వయసు ఆవిడ ఏదో జబ్బు వచ్చి చనిపోయింది. మా ఇంట్లో, వాళ్ళింట్లో ఒకటే ఆవిడ పనిచేసేది. ఆమె వచ్చి, “ఆయమ్మ కూడా నీలాగే తెల్లగ, పెద్ద జుట్టుతో, పెద్ద పెద్ద కళ్ళతో వుండేదమ్మా! తల్సుకుంటే కళ్ళముందే వున్నట్టుందమ్మా!” అని ఏడ్చింది.         

          ఆ రోజు రాత్రి అమ్మతో పడుకుంటే అమ్మ ఊపిరి తీసుకుంటుందా, లేదా అని తెల్లవార్లు చూస్తూ కూర్చున్నాను.

          పక్కన పేషంట్ పరిస్థితి దిగజారుతుంటే వాళ్ళ కుటుంబాన్ని రమ్మని ఫోన్ చేసినట్టున్నారు. వాళ్ళు సాయంత్రమే వచ్చారు. ఆవిడ పోయాక ఆమె శరీరాన్ని మార్చ్యూరికి తీసుకెళ్ళారు. కుటుంబం ఆవిడకు సంబందిచిన వస్తువులు తీసుకుని వెళ్ళిపోయారు. ఆ రాత్రే రూం క్లీన్ చేసేసారు, పొద్దున్నకల్లా మరో పేషంట్ వచ్చేసారు.

          తెల్లవారాక డ్యూటీ డాక్టర్ వచ్చి అన్నీ అడిగాడు. నేను అంతా బాగుందని, నాకు నొప్పి రాలేదని చెప్పగానే నన్ను బాగా టెస్ట్ చేసి మళ్ళీ మళ్ళీ ప్రశ్నలు వేసి డిశ్చార్జ్ చేసి వెళ్ళి పోయారు. నేను శ్రీనివాస్ కి ఫోన్ చేసాను, తను తీసుకు వెళ్ళడానికి వస్తు న్నానన్నాడు. నాకు చాలా సంతోషంగా ఉంది, భయంగాను ఉంది. ఇంటికి వెళ్ళగానే మళ్ళీ నొప్పి వస్తే మళ్ళీ అదే కథ తిరిగి మొదలవుతుందేమో!

          కడుపులో మెల్లిగా నొప్పి మొదలయ్యింది. డిశ్చార్జ్ పేపర్స్ ఇచ్చేసారు. శ్రీని ఇంకా రాలేదు. ఇవి ప్రొసీజర్ తర్వాత వచ్చిన క్రాంప్స్ లా లేవు. నాకు ఎపుడూ వచ్చే నొప్పిలా వుంది.

          మెల్లి మెల్లిగా పెరుగుతుంది. ఇంతలో శ్రీని వచ్చాడు, “డిశ్చార్జ్ చేసేసారా? మనం బయల్దేరుదామా?” అంటూ.

          “చైతన్య ఎంత సంతోషంగా ఉన్నాడో నువ్వు ఇంటికొస్తున్నావని. మనం ఎంత భయపడ్డాము, సర్జరీ చేస్తారేమోనని, కానీ ప్రొసీజర్ తోనే తగ్గిపోయింది.” అని సంతోషంగా మాట్లాడుతున్న వాడు నా మొహం చూసి ఆగిపోయాడు. “ఏమయ్యింది? ఎందుకలా ఉన్నావు? నువ్వు బాగానే ఉన్నావు కదా!”

          ” నాకు నొప్పి మొదలయ్యింది మళ్ళీ. కాసేపు చూద్దాం తగ్గిపోతే వెళ్దాం, లేకపోతే…”

          “లేకపోతే ఇక్కడే వుంటావా మళ్ళీ. అది నీ భయంతో అట్లా అనిపిస్తుందేమో, మనం ఇంటికి వెళితే పిల్లల్ని చూస్తే తగ్గిపోతుందిలే! అంత కంగారుపడకు….” తన మొహంలో భయం, కంగారు, మళ్ళీ ఇక్కడే వుండి పోతుందేమోనని….

          “నాకు తెల్సు నీకెంత కష్టమవుతుందో పిల్లల్ని చూసుకోవడం, ఆఫీసుకెళ్ళడం, హాస్పిటల్స్ కి తిరగడం…. కానీ ఇంటికి వెళ్ళగానే మళ్ళీ ఎమర్జన్సీకి వెళ్ళాల్సి వస్తే? అందుకే ఇంకాసేపు చూసి వెళ్దాం, ప్లీజ్”

          ఎంతో సంతోషంగా వచ్చినవాడు చాలా ఢల్ అయిపోయి చాలా ముభావంగా కూర్చున్నాడు. అలా ఓ అరగంట గడిచిందో లేదో భయంకరమైన పాన్క్రియాటైటిస్ అటాక్ వచ్చి, మంచం పై నుండి ఎగిరి బెడ్ పైకి పడ్డాను. నర్సులు, డాక్టర్లు పరుగు, పరుగున వచ్చారు, ” పొద్దున బాగానే మాట్లాడింది, ఇంటికి వెళ్తున్నానని చాలా సంతోషించింది. ఇంత కొంచెం సమయంలో ఇంత ఎక్కువ ఎలా అయ్యింది?” అని పొద్దున డిశ్చార్జ్ చేసిన డాక్టర్ వచ్చి నన్ను టెస్ట్ చేస్తూ, కొంచెం జాలిగా అన్నాడు.

          వెంటనే రక్తపరీక్ష చేసారు, అరగంట లోపల రిపోర్ట్ వచ్చింది, అందులో అమెలేజ్, లైపేజ్ లెవెల్స్ విపరీతంగా పెరిగిపోయి వున్నాయి. ఎక్స్ రే కి, కాట్ స్కాన్ చేసారు.

          డిశ్చార్జ్ క్యాన్సల్ చేసి రీ అడ్మిట్ చేసుకున్నారు.

          శ్రీని అదిరిపోయాడు, ఇదేంటి హాయిగా ఇంటికి రావాల్సిన తను మళ్ళీ ఇంత భయంకమైన నొప్పితో ఇక్కడే ఉండాల్సి వచ్చిందే అని బిత్తరపోయి చూస్తున్నాడు. 

          నేను చాలా ఏడ్చాను, ” ఈ జబ్బు నన్ను వదలదేమిటి? పిల్లల్ని చూద్దామని ఎంత ఆత్రంగా ఎదురు చూసాను… మళ్ళీ ఈ దరిద్రమే పట్టుకుందేమిటి నాకు?”

          శ్రీని కళ్ళల్లో నీరు చూసాను, నేను చూడగానే పక్కకు తిరిగి తుడుచుకున్నాడు.

          ” పోనీలే ఇపుడేం అయ్యింది. ఇక్కడ ఉన్నపుడే తెల్సింది, నువ్వన్నట్టు ఇంటి కెళ్ళగానే ఎమర్జన్సీకి వెళితే చైతుకి చాలా భయం వేసేది? ఇపుడయితే అమ్మకి పూర్తిగా నయం అవ్వలేదు, నయం అవ్వగానే ఇంటికి వచ్చేస్తుంది అనుకుంటాడు. నువ్వేం బాధ పడకు. రేపు డాక్టర్ కొవాల్స్కీ వచ్చి ఏం చెబ్తారో చూద్దాం.” ఓ గంట కూర్చొని ఇంటికి నిరాశగా వెళ్ళాడు.

          మర్నాడు డాక్టర్ కొవాల్స్కీ వచ్చి, ” నేను చేసే ప్రొసీజర్ వల్ల తగ్గిపోతుందని అనుకున్నాను. కానీ నాకు కనపడని స్టోన్స్ ఉన్నాయేమో, ఐ యామ్ సారీ! నేనింక చేసేది ఏమి లేదు కనక సర్జన్స్ కి కేస్ హాండోవర్ చేస్తున్నాను. వాళ్ళు ఈ రోజే ఏదో ఒక సమయంలో వచ్చి మాట్లాడతారు, వాళ్ళు ఏ రకమైన సర్జరీ చేస్తారో, ఎపుడు చేస్తారో చెబుతారు. సో ఆల్ ది బెస్ట్ డుర్గా!” అని షేక్ హ్యాండిచ్చి వెళ్ళిపోయాడు. 

*****

(సశేషం)