మొగ్గలు వికసించే చోటు

-డి. నాగజ్యోతిశేఖర్

ఆ చోటు 
అనగానే వేల వర్ణాలు కలలై నన్నల్లుకుంటాయి!
ఆ చోటు రాగానే 
వెన్నెలతీగలు వరమాలలై
చుట్టుకుంటాయి!
 
నిన్నేగా భారపు హృదయాన్నిక్కడ పాతిపెట్టాను…
నిన్నేగా కన్నీటి లోయొకటి
తవ్వాను!
ఏవీ ఆ ఆనవాళ్లు….
 
పూల ఋతువేదో 
నా వేదనల్ని అపహరించింది!
వెన్నెల దీపమేదో
నా నవ్వులను వెలిగించింది!
 
గాయాలను మాన్పే అగరు పూల పరిమళమేదో
ఈ స్థలిలో దాగుంది!
గేయాలను కూర్చే
సాంత్వనవేణువేదో
ఈ చోటులో మాటేస్తుంది!
 
అందుకే 
ఆ నిశ్శబ్ద జాగాలో  నన్ను కుప్పగా
పోసుకొని….
తప్పిపోయిన తలపుల్ని వెతుక్కుంటాను!
నన్ను నేను తవ్వుకుంటుంటాను!
 
కలత రేయి తెల్లవారేలోగా….
నా శిరస్సు శిశిరం వీడిన
వనశిఖరమై మెరుస్తుంటుంది!
గుండె కవితై విరుస్తుంటుంది!
 
ఆ “అక్షరమొగ్గలు“వికశించే చోటు….
మీకూ తరచూ దర్శనమిస్తుంది కదూ….
అపుడు నాకూ మీ ఇంటి గ్రంథాలయ తోట నుండి ఓ గుప్పెడు 
పరిమళాల్ని అరువివ్వండి!
మీ వెలుగుపూల గదిలో
నన్నో తేనెటీగై స్వేచ్ఛగా ఎగరనివ్వండి…!
నాదైన భ్రమర గీతమొకటి శక్తివంతంగా వినిపిస్తాను!
విశాల వినువీధిలో అక్షరాలను నక్షత్రాలుగా వెలిగిస్తాను!
 

****

Please follow and like us:

6 thoughts on “మొగ్గలు వికసించే చోటు (కవిత)”

Leave a Reply

Your email address will not be published.